Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Η θάλασσα

 Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ίσα που ακουγόταν το κύμα, ήσουν ήσυχος.. διάβαζες το βιβλίο σου κι εγώ ξαπλωμένη δίπλα σου διάβαζα το δικό μου. Έκλεισες το βιβλίο και έμεινες σιωπηλός να κοιτάζεις την θάλασσα, από το στόμα σου ξεμύτησε με θάρρος μια μικρή πρόταση, δεν είμαι πια χαρούμενος.. νιώθω σαν να είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι. Έκλεισα κι εγώ το βιβλίο μου και σηκώθηκα.. δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να πω. Για ακόμα μια φορά δεν ένιωσα αρκετή για σένα, κι έμεινα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη-σαστισμένη-απογοητευμένη. Στην επιστροφή υπήρχε ησυχία! ¡Adiós!
Πρόσφατες αναρτήσεις

Ζέστη

Ζέστη, απογοήτευση, εξάντληση. Πού πάω; τι κάνω; ποια είμαι; τι θέλω; Μερικές από τις σκέψεις του καυτού Ιουλίου. Κυρίως όμως η απογοήτευση. Η σαπίλα της κοινωνίας, η σαπίλα μέσα μας, δε ξέρω  Πού πάμε; Όλοι είμαστε δίπλα στον άλλον και όλοι μόνοι μας  Ίσως αυτή είναι η κατάρα μας
Στο κασετόφωνο έπαιζε η κασέτα Μελαγχολία , τα φύλλα στεκόντουσαν πάνω στο τραπέζι απέναντί μου, φοβόμουν να τα πιάσω στα χέρια μου, η εικόνα τους..με τσάκιζε, πως θα μπορούσα να γεμίσω αυτά τα άδεια φύλλα με τα μελανά στίγματα του παρελθόντος? Από που να αρχίσω? Οι στιγμές περνούσαν από μπροστά σαν αστραπές...έντονες και ακανόνιστες..
Προσπαθούσα να απαλύνω τον πόνο της, αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να μην τον ξαναγγίξει, να μην τον ξαναδεί, ξέσπασε σε λυγμούς, τα γκρι της μάτια είχαν μια τεράστια θλίψη, δεν είχα τι να της πω, τι μπορείς να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις;δεν μπορούσα να πάρω τον πόνο της..της έπιασα το χέρι και ξάπλωσα πάνω της. Σ'αγαπώ..θα είμαι εδώ.
Η ''μισή'' χώρα καίγεται και η άλλη ''μισή'' σέρνεται στα τέσσερα. Έχουμε χάσει παντελώς το νόημα της ανθρώπινης υπόστασης. Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, κοιτάμε το εγώ μας και χάνουμε τους ανθρώπους μας.  
Υπάρχουν κι αυτοί οι θνητοί που ίσως βλέπουν τον κόσμο Με διαφορετικό μάτι..που αγαπούν λίγο παραπάνω.. Έχουν ρομαντική ψυχή..σε κοιτάζουν στα μάτια..
Οι μέρες πλέον κυλούσαν τόσο γρήγορα, τις ένιωθα τόσο μοναχικές κι άδειες Τίποτα δεν μπορούσε να τις γεμίσει, όσο γεμάτες κι αν ήταν. Βυθισμένη όπως πάντα σε κάποια σκέψη, η μουσική συνόδευε κάθε μου βήμα. Πριπλανιόμουν άσκοπα στους δρόμους, συλλογιζόμουν ότι έχω γίνει ένα πλέον με την μοναξιά Ίσως να μην πρόλαβα να την σταματήσω εκεί που έπρεπε, ίσως να είναι αυτή το άλλο μου ολόκληρο. *  Η ατμόσφαιρα είναι υγρή, το βαθύ σκοτάδι έχει  καλύψει το περισσότερο σπίτι. Μια χαραμάδα φως μπαίνει από το πλάι της κουρτίνας.. από το φως.. του δρόμου.